Wspomnienia cd, moje wspomnienia

moje wspomnienia

Właśnie rozpoczął się Nowy Rok - i co z tego, moje serce nadal rozdziera ból minionego Roku i mojej ogromnej straty - pożegnałam dwójkę moich upragnionych dzieci. Dwie najgorsze daty mojego życia - 27.04.2015r. i 01.10.2015r. - chciałabym wymazać je z pamięci a jednoczesnie pamiętać, bo przeciez jak by na to nie patrzeć to były moje dzieci, które w sercu będę miała na zawsze. Prosta historia - ja 23 letnia, wesoła dziewczyna i o 2 lata starszy On - Arek. Poznaliśmy się, zakochaliśmy się w sobie i pokonując wszelkie trudności zostaliśmy parą. 3 lata później zaręczyny, po roku ślub - piękne wesele i całe życie przed nami. Rok po ślubie zapadła decyzja o dziecku, był sierpień, nasza decyzja zbiegła się w czasie z podjęciem przeze mnie mojej pracy- krótko mówiąc super czas w naszym życiu. Miesiąc, dwa ,trzy ... i nic, dużo prób, dużo przytulanek a efektów brak, poszłam do lekarza. Dowiedziałam się że wszystko jest w porządku, mamy się dalej starać i nie myśleć ciągle o tym, pomyślałam ok. Ale po kolejnych kilku miesiącach bezowocnej walki byłam już mocno zaniepokojona, znowu wizyta u lekarza, monitoring itp i nadal wszystko ok, ale tym razem poprosiłam o głębszą diagnostykę, nie znalazł nic niepokojącego, zbadał się więc mój mąż - też wszystko ok ale ciąży nadal brak. Lekarz stwierdził że w takim razie może mam niedrożne jajowody, miałam się umówić na badanie drożności, niestety cały czas wynik posiewu nie był dobry i tak przez pół roku ciągle lekarz przepisywał mi różne antybiotyki a w posiewie ciągle jakies inne bakterie, byłam załamana. Lekarz rozkładał ręce - odesłał nas do kliniki niepłodności w Białymstoku. Pojechaliśmy - seria badań dla mnie i męża - koszt 1000 zł - diagnoza - wszystko z Państwem jest Ok!!! No super, więc czemu nie zachodzę w ciążę, smutek, płacz ale trzeba żyć dalej. Dostaliśmy witaminki od lekarza i kazał dalej się starać, wróciliśmy do domu i do codzienności, chciałam zrobić monitoring cyklu ale mój doktorek wyjeżdżał na urlop, zła na cały świat postanowiłam zmienić lekarza, tak też zrobiłam - tego samego dnia wybrałam się do innego lekarza - to była najlepsza decyzja jaką mogłam podjąć. Lekarz zupełne przeciwieństwo mojego, naładował mnie pozytywną energią, wizyta u gina już nie była przykrą koniecznością, zaczęłam u niego monitoring cyklu, niestety pęcherzyk nie rósł, znowu załamka, że kolejny miesiąc nic, lekarz kazał przyjść za tydzień żeby sprawdzić co stało się z pęcherzykiem - jakież było nasze zdziwienie jak lekarz powiedział że pęcherzyk jednak urósł i niedługo pewnie pęknie (20dc), byłam szczęśliwa tak jakbym się dowiedziała o ciąży i właśnie ten cykl był szczęśliwy, 8 marca zrobiłam test - 2 kreski - myślałam że oszaleję ze szczęścia, mąż też bardzo się cieszył. Później już z górki, powiedziałam w pracy - wszyscy szczęśliwi i mi gratulowali, powiedziałam rodzicom tez wszyscy bardzo zadowoleni. Przyszedł dzień 24 kwietnia - wizyta kontrolna u lekarza - 11 tydzień ciąży. Śmiechy, żarty z doktorem i usg - nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy lekarza i jego słów - "Pani Z... bardzo mi przykro, ale pani ciąża obumarła, zatrzymała się kilka dni po ostatniej wizycie czyli około 8 tygodnia, dziecko miało 8mm",to był najgorszy dzień w moim życiu.

27 kwietnia mialam zabieg czyszczenia macicy, dużo płaczu, bólu - bardziej psychicznegi niż fizycznego, strachu o to co będzie dalej...

Minął długi majowy weekend, smutny i ponury jak nigdy i wiecie co postanowiłam że będę się modlic że to przyniesie mi ulgę, szukałam różnych modlitw, spiewałam piosenki, rozmawiałam z Bogiem i ciągle mówiłam mojemu Aniołkowi jak bardzo go kocham, że przyjdzie taki czas że wezmę Go w ramiona, ucałuję, utulę i powiem jak bardzo Go kocham - tak jak nie było mi dane tego zrobić teraz, wypałakała chyba wszystkie łzy, wykrzyczałam się w samotności, rozpoczełam "Nowenne Pompejańską" i wierzyłam że będzie dobrze, chciałam jak najszybciej byc ponownie w ciąży.

Wróciłam szybko do pracy i przybierając codziennie maskę z uśmiechem, szłam do pracy, robiłam wszystko co do mnie należy z jeszcze większym zapałem niż kiedykolwiek. To pomogło mi wrócić do jako tkiej codzienności.

Po 6 tygodniach lekarz dał nam zielone światło na starania, ale podeszliśmy do tego na chłodno i spokojnie.

W sierpniu pojechalismy na wakacje, nawet chciałam tak dobrac termin żeby wypadło w owulację, ale jakoś mi się wszystko poprzestawiało i pojechaliśmy tuż przed zbliżającą się @.

Wakacje były cudowne, spacery po górach, wieczorkiem knajpki. dobre jedzonki i odrobinka piwka, a później przytulanki. Ale nawet przez myśl mi nie przeszło że mogłabym zajśc w ciążę bo przecież juz było dawno po tych dniach, czekałam spokojnie na @, ostatniego dnia wakacji dostałam smsa od koleżanki z pracy z podziękowaniami za namiary na mojego lekarza, pomyślaalm sobie że sama musze się do niego wybrać i sprawdzic czy wszystko jest ok.

kilka dni później kiedy@ się spóźniała zrobiłam test, niestety jedna kreska, cztery dni później nadal @ brak i kolejny test na którym zobaczyłam bladziutką druga kreskę, za dwa dni juz była dobrze widoczna, radość i strach, test BetaHCG - pozytywny, wizyta u lekarza - wszystko jest ok, choć ciąża bardzo młoda i jeszcze nie widać serduszka.

Za tydziń kolejna wizyta i już coś byc powinno, zarodek urósł ale jeszcze serduszka nie widać, kolejna wizyta za tydzień - jest serduszko ale za wolno bije i zarodek za mało urósł od ostaniej wizyty, lekarz jednak daje nadzieję i umawiamy się na wizytę za tydzień, ale juz wiedziałam że jest źle, poszłam na cmentarz na grób swojego pierwszego Maleństwa, płakałam, prosiłam, modliłam się żeby jednak wszystko było dobrze. Nadszedł dzień wizyty, niestety diagnoza straszna - serduszko przestało bić ;( i na dodatek podejrzenie zaśniadu, co znaczyłoby że przez najbliższy rok nie możemy starać się o dziecko.

Powtórka z rozrywki - 01.10.2015r - szpital, łyżeczkowanie, ból, płacz, strach i niechęć do zachodzenia w ciążę, złość na cały świat!

Żal do Boga, nie chciałam iść do kkościoła bo po co, przecież i tak nikt mnie nie wysłuchal, przecież tyle się modliłam, prosiłam o zdrową ciążę i zdrowe dziecko a tu kolejna strata.

Wszyscy byli winni a najbardziej Bóg, zawiodłam się na nim i byłam zła!!!

moje wspomnienia

Strona główna

Wspomnienia cd

Dodaj komentarz